Noordelijke reis

En ja, vanuit het verbluffend mooie Mole Park vertrok ik naar het Noorden, een soort queste naar zelfrespect en waarding voor de wereld. Mijn ogen zijn vaak gesloten geweest voor mensen die het echt zwaar hebben; een gestrande studie omdat je niet weet wat je wil of fysiek ongemak thuis doordat je knie niet wil lijken opeens wel schandelijke excusen om niet je best te doen, om niet te overleven.

Mijn reis brengt mij bij Daniel, een docent aan een lagere school en visionair. Hij legt mij uit dat er ongelooflijk veel mogelijkheden zijn in Ghana; plantages, mijnen, rijstvelden etc. dat is waar, het land is heeeeel erg vruchtbaar en de grond zit vol met goud/olie/mineralen. Ongelooflijk. Echter zijn alle rechten om deze te ontginnen al door onze grote vriend Kuffuor al verkocht aan de "White men" zodat de Afrikaan voor een grijpstuiver kan werken voor zo'n multinational.

Daniel woont in Bolgatanga en kom ik tegen tijdens mijn reis met de MetoMass, (oude stadsbussen uit Roeselare, Belgie) waar elk levend wezen mee vervoerd mag worden.

Overnachten doe ik bij het sandgarden hotel, een mooi maar duur hotel. Hier ontmoet ik Toni, een Italiaanse man die ook op zoek is in deze wereld. Hij heeft al veel verkent en zegt dat ik dat ook moet doen, hij is nu te oud om als een jonge god door de wereld te reizen. Ik denk dat hij iets teveel Star en Shorties op heeft. Hij geeft me het adres van zijn goede vriend in Oujda (Benin), waar ik altijd terecht kan om te overnachten. Ik bedank hem en neem zelf ook maar een shortie.

Des ochtends dien ik samen met Daniel te wachten op mijn tro-tro naar Ouaga, hij is wel heel beschermend. Dit snap ik niet omdat ik gehoord heb dat Ghanezen de middeleeuwse wetten nog uitvoeren op diegene die een misdaad plegen (we'll cut them if they steal...). Hypothetisch gezien zou je dan geen misdaad meer hebben ;) (en na een hele dag mijn tas op de markt te hebben laten staan, heb ik bewijs genoeg dat dit echt niet gebeurd, misschien iets voor in Nederland?)
De Tro-tro moest vol en daarom moesten wij lang wachten. ( we zaten uiteindelijk met 21 volwassenen en 4 kinderen (tot 10 jaar mogen ze gratis mee, waar hebben ze dat geleerd?)) Tijdens de reis leer ik Jean met zijn familie zeer close kennen (kan niet anders, ze zaten op mijn schoot). Ze zijn bij vrienden in Bolga geweest en willen terug naar Agadez, waar zij vandaan komen. Ze zijn Touareg, een nomadische bevolkingsgroep die in de woestijn rondwaren. (Ik weet nu heel veel van ze, het was een lange reis...)

Ouaga is Frans, arrogant en hautain. Maar het is toch wel lekker om eens met stokbrood en koffie te kunnen ontbijten.

Lees verder...